خیلی‌ها فکر می‌کنند زمین خاکی از ابتدا در فرانسه اختراع شد، اما اولین جرقه‌اش در مونت‌کارلو به سال ۱۸۸۰ برمی‌گردد. در آن زمان، زمین‌های چمن به سرعت خراب می‌شدند. دو برادر بریتانیایی به نام‌های ویلیم و ارنست رانسوم به این فکر افتادند که روی چمن‌های خشک و سوخته، پودر آجر بریزند تا زمین دوباره صاف و قابل بازی شود. همین ایده ساده، آغازگر راه زمین‌های خاکی بود.

رنگ قرمز زمین‌های خاکی تنها برای زیبایی نیست. در جنوب فرانسه، به‌ویژه در شهرهای کان و نیس، کارخانه‌های کاشی و آجرسازی فراوانی وجود داشت. آن‌ها ضایعات آجر را آسیاب کرده و برای پر کردن و تسطیح زمین‌ها استفاده می‌کردند. نتیجه این کار، خلق اولین زمین‌های تنیس با رنگ قرمز بود.

• در ابتدا، خاک‌های زرد و سبز نیز امتحان شدند، اما به خاطر انعکاس شدید آفتاب مدیترانه، چشم بازیکنان را اذیت می‌کردند. رنگ قرمز، بهترین تعادل بین دید و زیبایی را ایجاد کرد.

مسابقات Riviera Championships که در سال ۱۸۹۱ در نیس فرانسه برگزار شد، اولین تورنمنت جدی روی زمین خاکی بود. جالب است بدانید بسیاری از قهرمانان انگلیسی که به بازی سرعتی روی چمن عادت داشتند، در این مسابقات شکست‌های سنگینی خوردند. از همان زمان بود که زمین خاکی به عنوان “زمین تاکتیک و استقامت” شهرت یافت.

زمین خاکی یکی از بسترهایی بود که زنان تنیس‌باز زودتر از مردان فرصت درخشش در آن را پیدا کردند. از آنجایی که سرعت بازی در این زمین کندتر بود و نیاز کمتری به قدرت بدنی انفجاری داشت، زنان خیلی زود توانستند در آن به موفقیت برسند. سوزان لنگلن (ملکه تنیس فرانسه) اولین اسطوره زن بود که سبک بازی آزاد و پرشور خود را روی زمین‌های خاکی به نمایش گذاشت.

زمین‌های مشهور رولان گاروس در فرانسه از ترکیب مهندسی‌شده چهار لایه اصلی ساخته می‌شوند:

1. لایه اول: سنگ‌های درشت برای زهکشی و تخلیه آب.
2. لایه دوم: سنگریزه برای ایجاد پایداری.
3. لایه سوم: آهک فشرده به عنوان یک پایه محکم.
4. لایه نهایی: یک لایه نازک از خاک آجر قرمز خرد شده.

جالب‌تر اینکه رنگ قرمز خاص رولان گاروس از آجرهای شکسته‌ی شهر تولوز تأمین می‌شود و به همین خاطر به آن لقب terre battue (زمین کوبیده‌شده) را داده‌اند.

در زمین چمن، سرعت سرویس و بازی روی تور (والی) حرف اول را می‌زد. اما زمین خاکی باعث تولد سبک بازی از انتهای زمین (بک‌لاین پلی) و ضربات تاپ‌اسپین عمیق شد. بسیاری معتقدند اگر زمین خاکی وجود نداشت، اسطوره‌هایی مانند رافائل نادال هرگز به این سطح از موفقیت نمی‌رسیدند.

• اولین کسی که تاکتیک ارسال توپ‌های بلند و پر از اسپین را روی خاک امتحان کرد، یک بازیکن اسپانیایی به نام مانوئل سانتانا بود که بعدها توانست قهرمان ویمبلدون نیز بشود.

• در دهه ۱۹۲۰، برخی باشگاه‌های انگلیسی که علاقه‌ای به زمین خاکی نداشتند، آن را “زمین کثیف” می‌نامیدند و اجازه نمی‌دادند اعضا با کفش‌های آغشته به خاک قرمز وارد ساختمان کلاب شوند!
• حتی یک قانون نانوشته در برخی باشگاه‌ها وجود داشت که اگر کفش بازیکنی خاکی بود، از کلاب محروم می‌شد.